جبران خلیل جبران

 
 
یک بار به مترسکی گفتم لابد از ایستادن در این دشت خلوت خسته شده ای؟
گفت لذت ترساندن عمیق و پایدار است و من از آن خسته نمیشوم.
و من اندیشیدم و گفتم , درست است,چون من هم مزه ی این لذت را چشید ه ام.
گفت: تنها کسانی که تن شان از کاه پر شده باشد این لذت را می شناسند. 
آن گاه من از کنار او رفتم و ندانستم که منظورش ستایش من بود یا خوار کردن من.
یک سال گذشت و در این مدت مترسک فیلسوف شد!
هنگامی که از کنار او گذشتم دیدم دوکلاغ در کلاهش لانه می سازند.
 
 

جبران خلیل جبران